วันที่เราเลิกกัน
วันที่เราเลิกกัน
เนื้อร้อง : DaMeDi
ทำนอง : DaMeDi
เสียงนาฬิกาปลุกดังตามปกติในวันที่แสนธรรมดา
ตื่นนอนตอนเช้ามาด้วยความทรงจำที่เหลืออยู่
มองออกไปนอกหน้าต่างเห็นบรรยากาศซ้ำๆ
กับใจช้ำๆที่ยังคงเต้นเป็นจังหวะเรื่อยไป
มองปฏิทินเบื้องหน้าพร้อมกับคำว่าสงสัย
วันนี้มันวันอะไร ทำไมรู้สึกเศร้าๆ
แล้วความทรงจำของเราก็บอกทันใด
ว่าวันนี้…
*เพียงแค่ครบรอบวันที่เราเลิกกัน
และเพียงใจของฉันก็ยังไม่ลืมภาพเธอ
หลับตาทุกครั้งก็ยังจะเห็นเสมอ
กับเรื่องราวของเรา
เรื่องราวความรักที่มันกลายเป็นเรื่องเศร้า
ทรมานกับความเหงาในทุกห้วงเวลา
ไม่มีทางจะกลับมา ไม่มีทางย้อนคืนมา ไม่มีเลย
หยดน้ำจากฝักบัวกำลังไหลริน อาบร่างกายที่อาบน้ำตา
เธอจะเคยรู้ไหมว่าฉันคนนี้ยังลืมเธอไม่ลง
นั่งมองอาหารที่อยู่บนโต๊ะ ที่ฝั่งตรงข้ามไม่มีใคร
กับใจเหงาๆที่ยังคงเต้นเป็นจังหวะต่อไป
รู้ทั้งรู้ว่ามันเจ็บแต่ก็อดคิดถึงไม่ได้
วันนี้มันวันอะไร นึกแล้วใจก็เศร้า
แล้วความทรงจำของเราก็บอกทันใด
ว่าวันนี้…
(*)
ถ้านิยามความรักมันคือความสุข
ถ้าเช่นนั้นความทุกข์คงเป็นอีกด้านของสิ่งนั้น
แต่ทำไมต้องเป็นฉัน ไม่เคยนึกไม่เคยฝัน ไม่เคยเลย
________________________________________________
ในที่สุดก็ครบรอบ ๑ ปีพอดี…ไม่ขาด ไม่เกิน (ถึงแม้เวลาจะไม่พอดีก็ตาม)
ความจริงแล้ว อาจจะใช้วลีที่ว่า “วันที่เราเลิกกัน” ไม่ได้…
ผมกับคุณยังไม่ได้คบกันอย่างเป็นทางการ ไม่มีคำสัญญา ไม่มีการผูกมัด มีแต่ความหวังที่คุณบอกว่าให้เราดูกันไปก่อน
ผมไม่มีตั๋วหนังใบที่ดูคู่กับคุณ ไม่มีร้านอาหารที่เราไปนั่งทานด้วยกันสองคน ไม่มีสถานที่ที่เราเคยไปไหนมาไหนด้วยกัน หรือพูดง่ายๆ ไม่มีสถานที่แห่งความทรงจำระหว่างสองเรา- ความจริงอาจจะมี แต่ตึกอักษรศาสตร์ ๔ ก็สลายหายไปแล้ว บางทีมันอาจจะเป็นสัญญาณถึงความล่มสลายทางความรักและความทรงจำระหว่างผมกับคุณก็ได้
เราทั้งสอง ยังไม่ได้เริ่มต้นความสัมพันธ์ในระดับที่ก้าวหน้าเลย และดูเหมือนว่าไม่มีอะไรที่สลักสำคัญในความสัมพันธ์ระหว่างสองเราด้วย
แต่ผมก็ไม่รู้ ว่าทำไมผมถึงเป็นแบบนี้…ยิ่งคิด ยิ่งไม่เข้าใจ
____________________
เวลาคืออะไร ระยะเวลาสำคัญมากแค่ไหนในการจะรักใครสักคนหนึ่งสุดหัวใจ
๒ เดือนมันเร็วเกินไปไหมที่จะรักใครสักคนแบบหัวปักหัวปำขนาดนี้
มีคนสงสัยว่าทำไมผมถึงฝังใจ- ผมไม่รู้ ผมไม่สามารถอธิบายได้ ถ้าผมบอกพวกเขาได้ ผมคงไม่ทรมานมาจนถึงทุกวันนี้
ผมไม่รู้…..ไม่รู้…….และก็คงไม่มีทางที่จะรู้ต่อไป
หรือบางที ผมอาจจะเป็นผู้ชายที่งี่เง่าและโง่งมงายที่สุดบนเมืองมนุษย์ก็ได้
____________________
หวังว่า นับจากวันนี้เป็นต้นไป ชีวิตของผมคงได้เริ่มต้นใหม่ (เสียที)
ความจริง ผมพยายามนับหนึ่งใหม่มาหลายครั้งแล้ว แต่ก็ไม่สำเร็จ
คราวนี้ ผมหวังคงทำได้ ถึงแม้ว่าจะทำได้ไม่ดีเท่าไรก็ตาม
ในเมื่อผมลืมคุณไม่ได้ ผมก็ตัดสินใจจะไม่ลืม…. ผมจะฝังคุณไว้ในส่วนลึกของหัวใจ
แล้วผมก็จะก้าวเดินต่อไป มองไปข้างหน้า ถึงแม้ว่าจิตใจยังไม่แข็งแกร่งและสองขายังคงอ่อนล้าอยู่ก็ตาม
เดินเร็วๆไม่ได้ ผมก็จะค่อยๆก้าวเดินไปอย่างช้าๆ ไม่รีบเร่ง แล้วสักวันหนึ่ง คงจะเป็นวันของผมบ้าง
เวลา…. คงช่วยให้ผมแข็งแกร่งกว่านี้ ถึงแม้ว่ามันจะไม่ช่วยให้ผมลืมคุณก็ตาม
____________________
สุดท้าย อยากจะบอกคุณ(และใครอีกหลายคน) ว่า ให้คิดและตัดสินใจดีๆ ก่อนที่จะบอกรัก-ชอบใคร
เหมือนที่พี่ตูนร้องไว้ คำพูดที่ไม่คิด หรือคิดมาแล้วไม่ดีพอ มันก็ไม่ต่างจากยาพิษนะจ๊ะ
กรุณาคิดทบทวนหัวใจ คิดว่าเขาใช่ แล้วค่อยบอก ก็คงไม่สาย… หรือปฏิเสธไปตรงๆเขาคงไม่ตาย
แต่เขาจะตายแน่ ถ้าเขาเจอแบบผม (หรือว่า ผมอ่อนแอเกินไป ? อาจจะไม่มีใครตายก็ได้)
ทำร้ายจิตใจ เจ็บกว่าทำร้ายร่างกายเยอะนะจ๊ะ ขอบอก
แผลเป็นในใจ ทาฮีรูดอยด์ก็ไม่หายด้วยซิ แย่จัง เฮ้อ…..
____________________
แต่ทำไมต้องเป็น “ผม”
ทำไม…..
ทำไม……………
____________________
1 ความเห็น »
ใส่ความเห็น
-
Recent
-
ลิงก์
-
คลังเก็บ
- กันยายน 2008 (2)
- พฤษภาคม 2008 (2)
- เมษายน 2008 (5)
- มีนาคม 2008 (8)
- กันยายน 2007 (4)
-
หมวดหมู่
-
RSS
Entries RSS
Comments RSS
เศร้านะ…