วันที่เราเลิกกัน

วันที่เราเลิกกัน
เนื้อร้อง : DaMeDi
ทำนอง : DaMeDi

เสียงนาฬิกาปลุกดังตามปกติในวันที่แสนธรรมดา
ตื่นนอนตอนเช้ามาด้วยความทรงจำที่เหลืออยู่
มองออกไปนอกหน้าต่างเห็นบรรยากาศซ้ำๆ
กับใจช้ำๆที่ยังคงเต้นเป็นจังหวะเรื่อยไป

มองปฏิทินเบื้องหน้าพร้อมกับคำว่าสงสัย
วันนี้มันวันอะไร ทำไมรู้สึกเศร้าๆ
แล้วความทรงจำของเราก็บอกทันใด
ว่าวันนี้…

*เพียงแค่ครบรอบวันที่เราเลิกกัน
และเพียงใจของฉันก็ยังไม่ลืมภาพเธอ
หลับตาทุกครั้งก็ยังจะเห็นเสมอ
กับเรื่องราวของเรา

เรื่องราวความรักที่มันกลายเป็นเรื่องเศร้า
ทรมานกับความเหงาในทุกห้วงเวลา
ไม่มีทางจะกลับมา ไม่มีทางย้อนคืนมา ไม่มีเลย

หยดน้ำจากฝักบัวกำลังไหลริน อาบร่างกายที่อาบน้ำตา
เธอจะเคยรู้ไหมว่าฉันคนนี้ยังลืมเธอไม่ลง
นั่งมองอาหารที่อยู่บนโต๊ะ ที่ฝั่งตรงข้ามไม่มีใคร
กับใจเหงาๆที่ยังคงเต้นเป็นจังหวะต่อไป

รู้ทั้งรู้ว่ามันเจ็บแต่ก็อดคิดถึงไม่ได้
วันนี้มันวันอะไร นึกแล้วใจก็เศร้า
แล้วความทรงจำของเราก็บอกทันใด
ว่าวันนี้…

(*)

ถ้านิยามความรักมันคือความสุข
ถ้าเช่นนั้นความทุกข์คงเป็นอีกด้านของสิ่งนั้น
แต่ทำไมต้องเป็นฉัน ไม่เคยนึกไม่เคยฝัน ไม่เคยเลย

________________________________________________

     ในที่สุดก็ครบรอบ ๑ ปีพอดี…ไม่ขาด ไม่เกิน (ถึงแม้เวลาจะไม่พอดีก็ตาม)

     ความจริงแล้ว อาจจะใช้วลีที่ว่า “วันที่เราเลิกกัน” ไม่ได้…

     ผมกับคุณยังไม่ได้คบกันอย่างเป็นทางการ ไม่มีคำสัญญา ไม่มีการผูกมัด มีแต่ความหวังที่คุณบอกว่าให้เราดูกันไปก่อน

     ผมไม่มีตั๋วหนังใบที่ดูคู่กับคุณ ไม่มีร้านอาหารที่เราไปนั่งทานด้วยกันสองคน ไม่มีสถานที่ที่เราเคยไปไหนมาไหนด้วยกัน หรือพูดง่ายๆ ไม่มีสถานที่แห่งความทรงจำระหว่างสองเรา- ความจริงอาจจะมี แต่ตึกอักษรศาสตร์ ๔ ก็สลายหายไปแล้ว บางทีมันอาจจะเป็นสัญญาณถึงความล่มสลายทางความรักและความทรงจำระหว่างผมกับคุณก็ได้

     เราทั้งสอง ยังไม่ได้เริ่มต้นความสัมพันธ์ในระดับที่ก้าวหน้าเลย และดูเหมือนว่าไม่มีอะไรที่สลักสำคัญในความสัมพันธ์ระหว่างสองเราด้วย

     แต่ผมก็ไม่รู้ ว่าทำไมผมถึงเป็นแบบนี้…ยิ่งคิด ยิ่งไม่เข้าใจ

     ____________________

     เวลาคืออะไร ระยะเวลาสำคัญมากแค่ไหนในการจะรักใครสักคนหนึ่งสุดหัวใจ

     ๒ เดือนมันเร็วเกินไปไหมที่จะรักใครสักคนแบบหัวปักหัวปำขนาดนี้

     มีคนสงสัยว่าทำไมผมถึงฝังใจ- ผมไม่รู้ ผมไม่สามารถอธิบายได้ ถ้าผมบอกพวกเขาได้ ผมคงไม่ทรมานมาจนถึงทุกวันนี้

     ผมไม่รู้…..ไม่รู้…….และก็คงไม่มีทางที่จะรู้ต่อไป

     หรือบางที ผมอาจจะเป็นผู้ชายที่งี่เง่าและโง่งมงายที่สุดบนเมืองมนุษย์ก็ได้

     ____________________

     หวังว่า นับจากวันนี้เป็นต้นไป ชีวิตของผมคงได้เริ่มต้นใหม่ (เสียที)

     ความจริง ผมพยายามนับหนึ่งใหม่มาหลายครั้งแล้ว แต่ก็ไม่สำเร็จ

     คราวนี้ ผมหวังคงทำได้ ถึงแม้ว่าจะทำได้ไม่ดีเท่าไรก็ตาม

     ในเมื่อผมลืมคุณไม่ได้ ผมก็ตัดสินใจจะไม่ลืม…. ผมจะฝังคุณไว้ในส่วนลึกของหัวใจ

     แล้วผมก็จะก้าวเดินต่อไป มองไปข้างหน้า ถึงแม้ว่าจิตใจยังไม่แข็งแกร่งและสองขายังคงอ่อนล้าอยู่ก็ตาม

     เดินเร็วๆไม่ได้ ผมก็จะค่อยๆก้าวเดินไปอย่างช้าๆ ไม่รีบเร่ง แล้วสักวันหนึ่ง คงจะเป็นวันของผมบ้าง

     เวลา…. คงช่วยให้ผมแข็งแกร่งกว่านี้ ถึงแม้ว่ามันจะไม่ช่วยให้ผมลืมคุณก็ตาม

     ____________________

     สุดท้าย อยากจะบอกคุณ(และใครอีกหลายคน) ว่า ให้คิดและตัดสินใจดีๆ ก่อนที่จะบอกรัก-ชอบใคร

     เหมือนที่พี่ตูนร้องไว้ คำพูดที่ไม่คิด หรือคิดมาแล้วไม่ดีพอ มันก็ไม่ต่างจากยาพิษนะจ๊ะ

     กรุณาคิดทบทวนหัวใจ คิดว่าเขาใช่ แล้วค่อยบอก ก็คงไม่สาย… หรือปฏิเสธไปตรงๆเขาคงไม่ตาย

     แต่เขาจะตายแน่ ถ้าเขาเจอแบบผม (หรือว่า ผมอ่อนแอเกินไป ? อาจจะไม่มีใครตายก็ได้)

     ทำร้ายจิตใจ เจ็บกว่าทำร้ายร่างกายเยอะนะจ๊ะ ขอบอก

     แผลเป็นในใจ ทาฮีรูดอยด์ก็ไม่หายด้วยซิ แย่จัง เฮ้อ…..

     ____________________

     แต่ทำไมต้องเป็น “ผม”

     ทำไม…..

    ทำไม……………

____________________